Innerlijke duisternis doorleven | Gedicht van deelnemer

Expressie kent zoveel vormen, kleuren en smaken. Zet komt van binnenuit, drukt de ervaring in het moment uit en is verbonden met je ziel. Expressie stelt het ‘erover praten’ (dat meestal mentaler is) uit. Het gaat juist om dichtbij je gevoel te blijven, dichtbij ‘de felt sense’, het ervaren gevoel. Ook al gaat dat tastend en zoekend in innerlijke duisternis, je kunt vrij precies weergeven wat je ervaart. En daarmee geef je die ervaring bestaansrecht.

Expressie zorgt voor diepte

Als je iets hebt meegemaakt kan het goed zijn om dat eerst, dus zonder er direct over te praten, tot uitdrukking te brengen. Daarvoor bestaat een wijd palet aan mogelijkheden zoals tekenen, schrijven, gebaar, klei, dans, foto, collage, etc. etc.. Voor elk wat wils. De kwaliteit van je ervaring wordt via expressie voelbaar. Een gesprek op basis daarvan is authentiek en krijgt diepte. Jouw essentie krijgt de ruimte.

Pareltje

Of het nou een inspiratiemiddag, individuele begeleiding of een intervisie is die ik begeleid, ervaringen en indrukken werken nog lang door. Wie mij kent, weet dat we terplekke altijd wel een expressie-oefening doen. Maar soms krijg ik pas naderhand toegestuurd hoe iets verwerkt is en een plek heeft gekregen. Zo ook dit pareltje van een deelnemer aan de Inspiratiemiddag ‘Werken vanuit je stille bron’ dat ik onlangs kreeg toegestuurd. Hij dicht over het doorleven van innerlijke duisternis. Het is een menselijk en daarmee oeroud proces dat hier precies en met mildheid wordt weergegeven in woorden.

Dankbaar voel ik me dat ik hier een bijdrage aan heb mogen leveren. Ik deel het graag met je.

Zonder naam

Ik liet mijn beker staan,
niet uit dorst,
maar uit herinnering aan stilte.
De zoetheid van het moment
had niets meer nodig.

Geen redder kwam meer aan de deur,
ik had mezelf gevonden
in de schemering van eigen grenzen.
Niet langer moest ik vechten
voor een plek aan tafel
waar ik altijd al zat.

Ik keek de ander aan
en zag mezelf niet langer als spiegel.
Niet om te nemen, niet om te geven,
maar om simpelweg te zijn
naast wat ook bestaat.

Ik boog niet meer voor pijn
die niet de mijne was,
maar hield haar vast
zoals je een kind draagt
zonder het te claimen.

Ik vroeg niet meer om erkenning
waar liefde al fluisterde
in de kleine dingen:
een blik, een stilte,
een pas op de plaats.

En als het leven mij streelde
met een zucht van verlangen,
dan glimlachte ik zacht
en koos ik niet voor méér
maar voor dieper.

Geen rol, geen masker,
geen strijd om gelijk.
Alleen de dans
tussen geven en ontvangen,
tussen begrenzen en verbinden.

Zo leg ik af
wat ik nooit echt bezat,
en neem ik op
wat altijd al wachtte:
de zachte moed
van aanwezig zijn. Alfred Meijer

Zin in nieuw

In een droom word ik verliefd op een mooi meisje. Ons contact is vederlicht en speels. Ze neemt me mee en we doen dingen die me uittillen boven mezelf: samen springen we bv. voor een tram langs. Later kom ik in mijn eigen huis dat een museum vol creatie blijkt te zijn …….

Deze beelden brengen me terug naar herinneringen van verliefdheid, waarbij elk moment met de ander nieuw is, sprankelend als de lente. Je voelt je mooi en geliefd. Je geeft het allerbeste van jezelf. Wegdromen is heerlijk, ken je dat?

Huis van creatie

Voor mij hoort wegdromen bij de winter die achter ons ligt. Niet voor niets fantaseren veel mensen dan al over hun zomervakantie en boeken hun reis naar warme oorden. Afgelopen wintermaanden heb ik de tijd genomen om dat ‘huis van creatie’ binnen te gaan. Ik heb er rondgedwaald en genoten van alles wat al gecreëerd was: sinds 2017 vele stilteretraites, doorgaande intervisiegroepjes in heel het land en mijn coachpraktijk die steeds meer mensen weten te vinden.

Wachten zonder weten

Tijdens het dwalen door dit ‘museum’ kwam ik ook een lege plek tegen. Daar ben ik als het ware maar eens bij gaan zitten om te voelen wat er zou passen. Dat naar binnen luisteren vroeg een wachten: in stilte zijn met wat er in me omging, in plaats van actief te handelen. Afblijven van wat gaande was in mij, om een autonoom proces zijn gang te laten gaan. Wachten zonder te weten ‘wat er in de lente boven de grond zou komen’. Pure contemplatie dus.

Sterf in je liefde voor dit moment
Jouw weg begint aan de andere kant
Word als de hemel
Leg een bijl aan de muur van je gevangenis
Ontsnap
Loop naar buiten als iemand die plotseling in kleur wordt geboren
Je bent met een dikke wol bedekt
Verander van plaats
Sterf….en wees stil
Stilte is het zekerste teken dat je gestorven bent.
Je oude leven bestond uit razend wegrennen van stilte
Laat de woordeloze maan nu gaan schijnen.

– Jelaluddin Rumi

Dieper en stiller

Nu het bijna maart is en de eerste narcissen bloeien, krijgen mijn dromen vorm, namelijk een nieuw programma voor mensen die al eens eerder een retraite hebben gevolgd en die nog dieper in de stilte willen afdalen.

Wil je langere tijd dicht bij jezelf zijn zodat jouw essentie van liefde en mededogen zich kan ontplooien? Dan zal deze retraite je passen als een lentejas.  Lees hier alles over ‘Wonen bij jezelf in stilte’ van 8-11 mei 2025. Ik hoor graag of je er net zo enthousiast over bent als ik.

Wat op vorm wacht

De winter heeft echt nut; wachten loont, durf ik wel te zeggen. En in dat nieuwe heb ik veel zin! Heb jij ook zin in nieuw? Een nieuwe blik op je leven of werk, een frisse kijk op een keuze of kwestie? Schud dan met mij de winter(vermoeidheid) van je af en kom naar binnen luisteren wat er aan de orde is in je bestaan. Laat je verrassen door de vederlichte helderheid en speelsheid die liggen te wachten op een passende vorm.

Reageren? Stuur me een bericht via info@joycelakwijk.nl

Vergeet de woorden

Toen ik meer dan tien jaar geleden voor het eerst in abdij Sion kwam (Diepenveen) en de Cisterciënzer abt ontmoette, was dit de strekking van de woorden die hij me meegaf voor de gebedsdiensten. En hij voegde er nog iets aan toe: ga het maar ervaren. Ik krabbelde net omhoog uit een burn-out en kon nog niet veel prikkels hebben, laat staan de vele woorden waaruit de psalmen zijn opgebouwd. De gebedenboeken liet ik daarom onaangeraakt en focuste me op wat ik ervoer: trillingen van het gezang van de monniken, het voortdurend diep buigen, staan en weer gaan zitten en de ruimte van de stilte. Het raakte een diepe snaar van thuiskomen in me.

Eigen retraite

Nu was ik deze zomer voor een eigen retraite te gast bij deze monniken die ondertussen op Schiermonnikoog wonen. Zij komen zevenmaal per dag naar de kapel om God toe te zingen; soms in een korte gebedsdienst van 10 minuten, soms een samenzijn van 45 minuten inclusief stille tijd.

Mijn dagen deelde ik in rondom vier gebedsdiensten, een passend ritme voor mij. Ook dat is iets dat ik van hen heb geleerd: je moet niet te veel van jezelf vragen, het moet je passen en dan kan je het volhouden.

Vertrouwen in de werking

Ondertussen besef ik dat het niet zo zeer gaat over ‘begrijpen’ van de woorden, maar veel meer gaat over het hebben van vertrouwen in de werking die ervan uitgaat. Er zijn namelijk altijd wel een of meerdere woorden die bij me binnenkomen. Of een moment van samenzang in de diepte van hun stemmen die mijn ziel raakt. Je weet nooit tevoren of, hoe en wat er raakt. Het vraagt alleen steeds opnieuw aanwezig zijn: gedachten laten voor wat ze zijn en jezelf terugbrengen naar de adembeweging, naar het monnikengezang en naar het steeds opnieuw buigen aan het einde van elk psalm.

Moeite-loos

Door de jaren heen ben ik me bewust geworden dat hoe meer ik dit ‘ervaren’ toelaat, hoe meer het leven zich aan mij ontvouwt. Moeite-loos. Waar ik ben, ben ik en wat er dan gebeurt, gebeurt. Heb ik hulp nodig, staat er nèt een deur open. Als ik spontaan even een hand op een arm van een collega leg, blijkt zij nèt behoefte te hebben aan aandacht. Het voelt als aangesloten op een natuurlijke levensstroom. Een ‘flow’ die door mij heen komt en die alles omvat. Er is geen goed of niet goed. Het is zoals het is.

‘Gewoon’ zijn

Op zo’n persoonlijke retraite helpt een focus: ik trek die dagen met mezelf op, volg vier gebedsdiensten, ga de natuur in en studeer. Deze dagen ben ik nog preciezer aangesloten op mijn innerlijke kompas: ik zit op dat ene bankje dat tijdens mijn wandeling verschijnt en creëer spontaan iets met wat ik op het strand vind. Ik slaap, eet, lees, schilder, dool rond in de intens-roze bloeiende kwelders en voel ontzag voor de naderende, paarszwarte onweerswolken. Even geen specifieke pet op, maar ‘gewoon’ Joyce-zijn. Mezelf dat herinneren geeft rust en ruimte.

Kracht van de natuur

Op Schiermonnikoog is de wilde natuur volop aanwezig. Oerkrachten zijn dichtbij. Op het lege strand maak ik deel uit van een onmetelijke ruimte en dringen de elementen zich aan me op. Een yogales met windkracht 5 en regen doen mij één worden met alles en iedereen. Nat tot op mijn huid en met het zand in haren en kleding, voel ik me geen toeschouwer meer, maar maak deel uit van de (goddelijke) kracht van de natuur.

Met alles erop en eraan

En natuurlijk is het eiland in de zomer drukbezocht. Als ik een spontaan gesprekje heb met een vrouw en een beetje over klaag over de drukte en het geluid soms, vertrouwt ze me toe dat “als je houdt van mensen, drukte geen probleem is”. Deze wijze opmerking schudt me wakker en ik realiseer me dat ik eigenlijk erg houd van mensen en hun eigen-aard-igheden. En vanaf dat moment wordt mijn retraite een inclusieve ervaring met alles erop en eraan. En draag ik de stilte in me mee.

Eenvoudig

Soms waren er bij een gebedsdienst maar twee monniken en liep de samenzang niet synchroon. Maar wij mensen hebben gelukkig een keuze die niets kost. De keuze om open te zijn en ons toe te vertrouwen aan hóe het leven ook komt. Het leven leeft dan zo eenvoudig.

Dus, vergeet even de woorden. Ervaar maar.