Expressie kent zoveel vormen, kleuren en smaken. Zet komt van binnenuit, drukt de ervaring in het moment uit en is verbonden met je ziel. Expressie stelt het ‘erover praten’ (dat meestal mentaler is) uit. Het gaat juist om dichtbij je gevoel te blijven, dichtbij ‘de felt sense’, het ervaren gevoel. Ook al gaat dat tastend en zoekend in innerlijke duisternis, je kunt vrij precies weergeven wat je ervaart. En daarmee geef je die ervaring bestaansrecht.
Expressie zorgt voor diepte
Als je iets hebt meegemaakt kan het goed zijn om dat eerst, dus zonder er direct over te praten, tot uitdrukking te brengen. Daarvoor bestaat een wijd palet aan mogelijkheden zoals tekenen, schrijven, gebaar, klei, dans, foto, collage, etc. etc.. Voor elk wat wils. De kwaliteit van je ervaring wordt via expressie voelbaar. Een gesprek op basis daarvan is authentiek en krijgt diepte. Jouw essentie krijgt de ruimte.
Pareltje
Of het nou een inspiratiemiddag, individuele begeleiding of een intervisie is die ik begeleid, ervaringen en indrukken werken nog lang door. Wie mij kent, weet dat we terplekke altijd wel een expressie-oefening doen. Maar soms krijg ik pas naderhand toegestuurd hoe iets verwerkt is en een plek heeft gekregen. Zo ook dit pareltje van een deelnemer aan de Inspiratiemiddag ‘Werken vanuit je stille bron’ dat ik onlangs kreeg toegestuurd. Hij dicht over het doorleven van innerlijke duisternis. Het is een menselijk en daarmee oeroud proces dat hier precies en met mildheid wordt weergegeven in woorden.
Dankbaar voel ik me dat ik hier een bijdrage aan heb mogen leveren. Ik deel het graag met je.
Zonder naam
Ik liet mijn beker staan,
niet uit dorst,
maar uit herinnering aan stilte.
De zoetheid van het moment
had niets meer nodig.
Geen redder kwam meer aan de deur,
ik had mezelf gevonden
in de schemering van eigen grenzen.
Niet langer moest ik vechten
voor een plek aan tafel
waar ik altijd al zat.
Ik keek de ander aan
en zag mezelf niet langer als spiegel.
Niet om te nemen, niet om te geven,
maar om simpelweg te zijn
naast wat ook bestaat.
Ik boog niet meer voor pijn
die niet de mijne was,
maar hield haar vast
zoals je een kind draagt
zonder het te claimen.
Ik vroeg niet meer om erkenning
waar liefde al fluisterde
in de kleine dingen:
een blik, een stilte,
een pas op de plaats.
En als het leven mij streelde
met een zucht van verlangen,
dan glimlachte ik zacht
en koos ik niet voor méér
maar voor dieper.
Geen rol, geen masker,
geen strijd om gelijk.
Alleen de dans
tussen geven en ontvangen,
tussen begrenzen en verbinden.
Zo leg ik af
wat ik nooit echt bezat,
en neem ik op
wat altijd al wachtte:
de zachte moed
van aanwezig zijn. Alfred Meijer
