Het is wonderlijk hoe de inhoud van een retraite aansluit bij wat er in de drie dagelijkse vieringen verteld en aangeraakt wordt. Een deelnemer tijdens mijn laatste retraite verwoordde het naderhand als volgt: “Alles in mijn leven lijkt hier in elkaar te schuiven. Losse stukjes vallen op zijn plek. Alles klopt, alles past. Dat wat Joyce inbrengt, wat ik lees en wat ik beleef in de vieringen. De weg die ik deze dagen ga, ontvouwt zich gaandeweg, als vanzelf. Het stemt me milder naar mezelf.”
Mildheid zorgt voor een innerlijke verzachting. De strijd is gestreden. Je beseft dat je door het strijden tégen, het niet redt. Dat zorgt namelijk alleen maar voor ontevredenheid, frustratie en uitputting. De beweging van binnen is er meer een van beamen en aanvaarden. Misschien wel van je hoofd buigen. Het laat je indalen in je eigen grond. Je gaat je weer openen voor dat hoe het leven zich elk moment ontvouwt. Zien met nieuwe ogen, noem ik dat.
Een andere deelnemer, Aly Meijer, voorganger van beroep, schreef na de retraite in een overweging over hetvolgende over mildheid:
“Het gedicht van Karel Staes, ’Mild worden’, beschrijft hoe mensen die veel geleden hebben alles anders horen en zien. Zij hebben zichzelf overwonnen, en houden van mensen omdat zij van zichzelf hebben leren houden, gewoon zoals zij zijn, met al dat verdriet en die pijn. Ik hoorde dit gedicht tijdens een stilteretraite ‘Werken vanuit je stille bron’ in Klooster Huissen. Mild worden, door te leven vanuit mijn stille bron werd ik gaandeweg de dagen milder, zachter vanbinnen. Heel leerzaam zo’n retraite.”
“Mild worden, door te leven vanuit mijn stille bron werd ik gaandeweg de dagen milder, zachter vanbinnen. Heel leerzaam zo’n retraite.”
Mild worden Karel Staes
is de rijpste groei van de mens.
Het is zacht worden in je woorden
in de klank van je stem
en in heel je zijn.
De blik uit je ogen
wordt een warm aanvoelen
omdat je in de mensen om je heen
jezelf herkent.
Het heeft niets te maken met zwakheid
het zit veel dieper.
Het is de kracht
die je doet ontwaken en doet leven.
Mensen die binnen mild worden
beseffen wie ze echt zijn.
Je oordeelt niet meer over anderen.
Je bent niet langer hard.
Je wilt je niet overal gelden
ten koste van je medemensen
je luistert
omdat elke andere
een voortdurend wonder is
je geniet van de zon en regen
en van heel kleine dingen.
Dikwijls zie je die mildheid
bij mensen die veel geleden hebben
ze horen en zien alles anders.
Wie mild wordt
heeft zichzelf overwonnen.
Een dankbare zucht van bevrijding
welt uit je op :
je houdt van de mensen
omdat je geleerd hebt
van jezelf te houden
niet zoals je zou willen zijn
maar gewoon zoals je bent.
En Aly vervolgt haar verhaal over een lied dat haar heeft geraakt:
“‘Wek mijn zachtheid weer’ is een lied wat we veel hebben gezongen in het klooster. Ja, zingen mocht gelukkig wel, spreken even niet. We zongen: ‘Wek mijn zachtheid weer, geef mij terug de ogen van een kind, …’ Die bron van zachtheid, dat is weer in contact komen met je levensvreugde, met het licht in jezelf.”
De wandelmeditatie ’s middags in de tuin sloot daar weer op aan. Buiten was de sfeer herfstig. Toch oefenden we ons in aanwezig zijn in onze stappen. De uitnodiging om steeds weer terug te komen hier en nu. Zo lopen wekt de verwondering van het kleine kind voor alle details in de natuur. En zoals de vallende bladeren ons spiegelen hoe je kunt loslaten, zo helpen de oefeningen in de retraite, de vieringen en het verblijf in het klooster je te aanvaarden wat is:
niet zoals je zou willen zijn maar gewoon zoals je bent.